پل آبکار
۱۲۸۷ (تهران) – ۱۳۴۹ (تهران)
معمار
پل آبکار در سال ۱۲۸۷ شمسی در یک خانوادۀ نسبتاً مرفه ارمنی دیده به جهان گشود. او تحصیلات ابتدائی خود را در مدرسه سن لوئی تهران گذراند و در سال ۱۳۰۴ برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت. دیپلم متوسطه خود را در سال ۱۳۰۸ (۱۹۲۹ میلادی) از دبیرستان اورلئان فرانسه گرفت و در همان سال در دانشگاه سن لوک بروکسل در رشتۀ معماری به تحصیل پرداخت. دورۀ تحصیل هفت سال طول کشید و در طول آن، دوره‌های شبانۀ مجسمه سازی، مقاومت مصالح، دکوراسیون و منبت‌کاری را نیز گذراند. او در تمام این موارد موفقیت های چشم‌گیری بدست آورد و ذوق و استعداد بسیاری از خود نشان داد. پل آبکار در سال ۱۳۱۶ شمسی به ایران بازگشت و پس از خدمت وظیفه، زندگی حرفه‌ای خود را آغاز کرد. وی ابتدا در سازمان‌های دولتی عهده دار مشاغل فنی گردید. او هفت سال رئیس دفتر فنی اداره گمرکات و هفده سال رئیس دفتر فنی وزارت دارائی بود. سپس مسؤولیت دفتر فنی شهربانی کل را عهده دار گردید و در سال ۱۳۴۸ با درجۀ هم ردیف سرهنگ بازنشسته شد. در طول این سال‌ها او دفتر خصوصی خود را نیز دارا بود و در آن به فعالیت می‌پرداخت.
پل آبکار یکی از پیشروان جنبش مدرنیسم در ایران بود که ساختمان‌هایش را با ذوق و قریحه ای که داشت به خوبی با شرایط محلی انطباق داده بود. ساختمان‌های آبکار از ویژگی‌هائی برخوردار هستند که کاملا قابل شناسائی می‌باشند. ساختمان‌های آجر بهمنی او با ورودی های کمی فرو رفته و سنگ‌هائی که در اطراف آن نصب شده، یکی از الگوهای مناسب معماری خانه‌های مسکونی در شهر تهران است.
پل آبکار ساختمان‌های بسیاری طراحی کرد از جمله: ساختمان سینما نیاگارا، اولین ایستگاه رادیو (بیسیم)، ساختمان کلیسای ارامنه کاتولیک (واقع در خیابان شمالی سفارت روسیه)، مدرسه باغچه‌بان، کلیۀ ساختمان‌های پیشکاری‌ها و ادارات دارایی استان‌ها و ساختمان‌های گمرکات. پل آبکار تعداد زیادی ویلای مسکونی نیز ساخت که از معروفیت بسیار برخوردارند. آخرین پروژۀ او در مسابقۀ طرح کاخ شهرداری تهران برندۀ اول شد اما هیچ گاه اجرا نگردید.
آبکار از اولین معمارانی بود که از تلفیق سنگ و آجر به نحو بسیار زیبایی در ساختمان‌هایش استفاده کرد. در اواخر عمر نیز تعدادی ویلا با نمای کاملاً سنگی طراحی کرد که با کارهای اولیه‌اش متفاوت بودند، لیکن از بهترین نمونه‌های کار با سنگ در تهران هستند. پل آبکار در سن ۶۱ سالگی در اردیبهشت ۱۳۴۹ چشم از جهان فروبست. نقش او در معماری سدۀ جدید ایران از اهمیت بسیار برخوردار است و از خود ساختمان‌های بسیاری باقی گذاشته است که همگی جزو زیباترین ساختمان‌های تهران هستند.