مسیح دانشوری
۱۲۷۸ (نیشابور) – ۱۳۵۶ (تهران)
پزشک
مسیح دانشوری اولین پزشک متخصص ریه ایران در سال ۱۲۷۸ در نیشابور متولد شد بود. پدرش سیدعلی دانشوری در زمان خود طبیبی حاذق، مشهور و ملقب به «حافظ الصحه مجدالحکماء» بود. بستگان و نزدیکان وی می‌گویند که تولد این فرزند از ابتدا موجب خرسندی و علاقه زیاد «مجدالحکماء» بوده است هنگامی که همسر مجد الحکما(مادر مسیح دانشوری) باردار بود، روزی در یک مجلس خانوادگی، مجدالحکماء تفالی به دیوان حافظ می زند به این نیت که آیا بچه دختر است یا پسر. این شعر می‌آید: “مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید” به این دلیل مجدالحکماء می‌گوید که نوزاد پسر خواهد بود و اسم وی را مسیح می‌گذارند.
سه سال بعد از تولد مسیح، خانواده وی از نیشابور به ترشیز (نام قبلی کاشمر) می‌روند و در آنجـا سکونت می‌کنـند. مسیــح تا کــلاس ۶ دبستان در ترشیز تحصیل می‌کند و بعد پدرش وی را برای ادامه تحصیل به مشهد می‌فرستد. بعد از دو سال تحصیل در مشهد، مسیح دانشوری به پیشنهاد و کمک مالی والی مشهد برای ادامه تحصیل در فضای مناسب تر به تهران فرستاده می‌شود و در مدرسه «سن لوئی» تحصیلات خود را تا ۱۷ سالگی ادامه می دهد.
مسیح در همان سال به پدر خود اصرار می کند که باید در رشته طب تحصیل کند و برای این کار باید به فرنگ برود پدر مسیح با کمک‌گرفتن از امیر قائن (امیر شوکت الملک علم، پدر اسدالله علم وزیر دربار و نخست‌وزیر محمدرضا پهلوی) که به‌واسطه طبابت با ایشان آشنایی داشته، وی را در سال ۱۳۰۲ به فرانسه می‌فرستد تا در رشته طب به تحصیل ادامه دهد. دکتر مسیح دانشوری پس از خاتمه تحصیلات در رشته بیماری های ریوی و سل از فرانسه به ایران بازگشت. او بنایی که پیش از آن در زمان مظفرلدین شاه به توصیه پزشکان فرانسوی برای درمان بیماری ریوی اش تاسیس شده و از دوره پهلوی اول بی استفاده مانده بود(مکان بیمارستان مسیح دانشوری امروز) را برای تبدیل به یک مرکز استراحت و درمان بیماران مبتلا به سل مناسب یافت و با تلاش فراوان توانست در ۲۶ مرداد ماه ۱۳۱۶ شمسی آسایشگاه سل شاه آباد(دارآباد امروز) و مدرسسه پرستاری را به طور رسمی در این مکان افتتاح کند. پس از آن دکتر مسیح دانشوری با همتی والا به معالجه و درمان بیماران مبتلا به سل پرداخت و در این راه از هیچ تلاشی فروگذار نکرد. او زمینه ساز جذب متخصصین جراح ریه از خارج(نظیر دکتر صادق قاضی) شد و سرانجام توانست آن جا را به یک آسایشگاه مطابق با استاندارهای زمان برای بیماران مسلول تبدیل نماید تا درمان های متداول آن روز در آنجا صورت بگیرد. این پزشک نیک نام در سال ۱۳۵۶ در تهران درگذشت.